← Back to branch summary

~ubuntu-branches/ubuntu/jaunty/texlive-bin/jaunty

« back to all changes in this revision

Viewing changes to build/source/libs/icu-xetex/test/thaitest/space.txt

  • Committer: Bazaar Package Importer
  • Author(s): Norbert Preining
  • Date: 2008-06-26 23:14:59 UTC
  • mfrom: (2.1.30 intrepid)
  • Revision ID: james.westby@ubuntu.com-20080626231459-y02rjsrgtafu83yr
Tags: 2007.dfsg.2-3
http://bugs.debian.org/482915
add missing source roadmap.fig of roadmap.eps in fontinst documentation
(Closes: #482915) (urgency medium due to RC bug)
(new patch add-missing-fontinst-source)

Show diffs side-by-side

added added

removed removed

Lines of Context:
build/source/libs/icu-xetex/test/thaitest/space.txt
 
1
บท ที่ ๑ พายุ ไซโคลน
 
2
โดโรธี อาศัย อยู่ ท่าม กลาง ทุ่ง ใหญ่ ใน แคนซัส กับ ลุง เฮนรี ชาว ไร่ และ ป้า เอ็ม ภรรยา ชาวไร่
 
3
 
 
4
บ้าน ของ พวก เขา หลัง เล็ก เพราะ ไม้ สร้าง บ้าน ต้อง ขน มา ด้วย เกวียน เป็น
 
5
 
 
6
ระยะ ทาง หลาย ไมล์
 
7
 
 
8
บ้าน มี สี่ ฝา มี พื้น กับ หลังคา รวม ทำ เป็น ห้อง เดียว
 
9
 
 
10
ใน ห้อง มี ทั้ง เตา หุง ต้ม ที่ สนิม ดู ขึ้น เลอะ
 
11
 
 
12
มี ตู้ ใส่ ถ้วย
 
13
 
 
14
ชาม
 
15
 
 
16
โต๊ะ
 
17
 
 
18
เก้าอี้ สาม หรือ สี่ ตัว
 
19
 
 
20
แล้ว ก็ มี เตียง นอน
 
21
 
 
22
ลุง เฮนรี กับ ป้า เอ็ม มี เตียง นอน ใหญ่ อยู่ ที่ มุม หนึ่ง
 
23
 
 
24
ส่วน โดโรธี มี เตียง เล็ก อีก ที่ มุม หนึ่ง
 
25
 
 
26
ไม่ มี ห้อง ใต้ เพดาน เลย ห้อง ใต้ถุน ก็ ไม่ มี
 
27
 
 
28
เว้น แต่ มี โพรง เล็กๆ
 
29
 
 
30
ที่ ขุด ไป ใต้
 
31
 
 
32
พื้น เรียก ว่า
 
33
 
 
34
" โพรง ไซโคลน "
 
35
 
 
36
เป็น ที่ ครอบครัว นี้ จะ มุด เข้า ไป เมื่อ เกิด ลม มหาภัย
 
37
 
 
38
ซึ่ง กระโชก แรง จน บด ขยี้ สิ่ง ก่อ สร้าง ใด ๆ
 
39
 
 
40
ที่ ขวาง ทาง มัน ได้ ตรง กลาง พื้น มี ฝา เปิด เข้า ไป
 
41
 
 
42
จาก นั้น มี บันได ลง ไป ถึง โพรง มืด เล็ก ๆ
 
43
 
 
44
 
 
45
เมื่อ โดโรธี ยืน ที่ ปาก ประตู และ มอง ไป รอบ ๆ
 
46
 
 
47
เธอ ไม่ เห็น อะไร นอก จาก ท้อง ทุ่ง กว้าง สี เทา หม่น ทั่ว ทุก ด้าน
 
48
 
 
49
ไม่ มี แม้ ต้นไม้ สัก ต้น หรือ บ้าน สัก หลัง ที่ โผล่ พ้น ภูมิ ประเทศ อัน ราบ เรียบ
 
50
 
 
51
แผ่ ไป ไกล จน จด ขอบ ฟ้า ทั่ว ทุก ทิศ
 
52
 
 
53
ดวง ตะวัน เผา ผืน ดิน ที่ ไถ แล้ว จน กลาย เป็น แผ่น มหึมา สี ดำ
 
54
 
 
55
มี รอย แตกระแหง อยู่ ตลอด
 
56
 
 
57
แม้แต่ หญ้า ก็ ไม่ เขียว
 
58
 
 
59
เพราะ ดวง ตะวัน เผา ยอด ใบ ยาว เสีย จน เป็น สี เทา หม่น มอง เห็น อยู่ ทั่ว ไป
 
60
 
 
61
ครั้ง หนึ่ง เคย ทา สี บ้านเอาไว้
 
62
 
 
63
แต่ ก็ ถูก ดวง ตะวัน เผา เสีย จน สี พอง
 
64
 
 
65
แล้ว ฝน ก็ ชะมัน หลุด ไป จน หมด
 
66
 
 
67
และ ตอน นี้ บ้าน จึง ดู หม่นหมอง เป็น สี เทา เหมือน สิ่ง อื่น ๆ
 
68
 
 
69
ด้วย
 
70
 
 
71
 
 
72
ตอน ที่ ป้า เอ็ม ย้าย มา อยู่ ที่ นี่
 
73
 
 
74
เธอ ยัง สาว
 
75
 
 
76
เป็น ภรรยา ที่ งดงาม
 
77
 
 
78
แล้ว แดด และ ลม ก็ ได้ เปลี่ยน เธอ ไป
 
79
 
 
80
เอา ประกาย ไป จาก ดวงตา เธอ ปล่อย ไว้ แต่ ความ สุขุม อย่าง หม่นหมอง
 
81
 
 
82
เอา สี แดง จาก แก้ม และ ริมฝีปาก เธอ ไป
 
83
 
 
84
กลาย เป็น สี หม่น ๆ
 
85
 
 
86
เหมือน กัน
 
87
 
 
88
เธอ ผอม และ หลัง โค้ง
 
89
 
 
90
และ เดี๋ยว นี้ ไม่ เคย ยิ้ม เลย
 
91
 
 
92
เมื่อ โดโรธี ซึ่ง เป็น เด็ก กำพร้า มา อยู่ กับ เธอ ตอน แรก
 
93
 
 
94
ป้า เอ็ม ตื่น เต้น กับ เสียง หัวเราะ ของ เด็ก น้อย มาก
 
95
 
 
96
เธอ จะส่ง เสียง ร้อง แล้ว เอา มือ ทาบ อก ทุก ครั้ง ที่ เสียง อัน ร่าเริง ของ โดโรธี เข้า หู เธอ
 
97
 
 
98
และ เธอ เฝ้า มอง เด็ก หญิง น้อย ๆ
 
99
 
 
100
ด้วย ความ ประหลาด ใจ
 
101
 
 
102
ด้วย ยัง หา อะไร มา เป็น เรื่อง หัวเราะ ได้
 
103
 
 
104
 
 
105
ลุง เฮนรี ไม่ เคย หัวเราะ
 
106
 
 
107
ลุง ทำงาน หนัก จาก เช้า ยัน ค่ำ
 
108
 
 
109
และ ไม่ เคย รู้จัก ว่า ความ ร่าเริง คือ อะไร
 
110
 
 
111
ลุง ดู หม่นหมอง ไป หมด ตั้ง แต่ เครา ยาว จน จด รองเท้า บูต อัน หยาบ
 
112
 
 
113
แล้ว ลุง ก็ ดู เคร่งขรึม น่า เกรงขาม ไม่ ค่อย จะ พูด
 
114
 
 
115
 
 
116
มี โตโต้ ที่ ทำ ให้ โดโรธี หัวเราะ ได้
 
117
 
 
118
และ ช่วย เธอ ให้ พ้น จาก การ กลาย เป็น สี เทา หม่นเหมือน กับ สิ่ง รอบ ตัว อื่น ๆ
 
119
 
 
120
โตโต้ สี ไม่ เทา หม่น
 
121
 
 
122
แต่ มัน เป็น หมา สี ดำ ตัว น้อย ๆ
 
123
 
 
124
ขน ยาว ปุย ราว กับ ไหม
 
125
 
 
126
มี ตา ดำ เล็ก เป็น ประกาย รื่นเริง อยู่ สอง ข้าง จมูก เล็ก อัน น่า ขัน ของ มัน
 
127
 
 
128
โตโต้ เล่น ทั้ง วัน
 
129
 
 
130
และ โดโรธี ก็ เล่น กับ มัน
 
131
 
 
132
และ รัก มัน เหลือ เกิน
 
133
 
 
134
 
 
135
อย่างไร ก็ ตาม
 
136
 
 
137
วัน นี้ ทั้ง คู่ ไม่ ได้ เล่น
 
138
 
 
139
ลุง เฮนรี นั่ง อยู่ ที่ บันได ประตู และ เฝ้า กังวล จ้อง ดู ท้อง ฟ้า สี เทา หม่น ผิด ปกติ
 
140
 
 
141
โดโรธี ยืน ที่ ประตู
 
142
 
 
143
กอด โตโต้ ไว้ ใน อ้อม แขน
 
144
 
 
145
และ ก็ มอง ดู ท้อง ฟ้า อยู่ เหมือน กัน
 
146
 
 
147
ป้า เอ็ม กำลัง ล้าง ชาม อยู่
 
148
 
 
149
 
 
150
 
 
151
จาก ด้าน เหนือ ไกล ออก ไป
 
152
 
 
153
มี เสียง ลม คราง แผ่ว เบา ได้ยิน มา
 
154
 
 
155
ลุง เฮนรี และ โดโรธี เห็น ต้น หญ้า สูง เอน เป็น คลื่น ก่อน ที่ พายุ จะ มา ถึง
 
156
 
 
157
แล้ว ก็ มี เสียง หวีดหวิว ชัดเจน มา จาก บรรยากาศ ทาง ใต้
 
158
 
 
159
และ เมื่อ เหลือบ ตา ไป ทาง ด้าน นั้น ก็ เห็น คลื่น หญ้า มา ทาง ด้าน นั้น ด้วย
 
160
 
 
161
 
 
162
 
 
163
ลุง เฮนรี ผุด ลุก ขึ้น ทัน ใด
 
164
 
 
165
 
 
166
 
 
167
" ลม ไซโคลน มา
 
168
 
 
169
เอ็ม "
 
170
 
 
171
ลุง ร้อง บอก ภรรยา
 
172
 
 
173
" ข้า จะ ไป ดู สัตว์ เลี้ยง หน่อย "
 
174
 
 
175
แล้ว ลุง ก็ วิ่ง ไป ยัง เพิง ที่ วัว และ ม้า อาศัย อยู่
 
176
 
 
177
 
 
178
 
 
179
ป้า เอ็ม หยุด ทำงาน และ มา ที่ ประตู
 
180
 
 
181
เพียง ชายตา มอง
 
182
 
 
183
ป้า ก็ บอก ได้ ว่า อันตราย มา ถึง แล้ว
 
184
 
 
185
 
 
186
 
 
187
" เร็ว โดโรธี ! "
 
188
 
 
189
ป้า ตะโกน
 
190
 
 
191
 
 
192
 
 
193
" วิ่ง ไป ห้อง ใต้ถุน "
 
194
 
 
195
 
 
196
 
 
197
โตโต้ ผลุน กระโดด ลง จาก อ้อมแขน โดโรธี
 
198
 
 
199
แล้ว เข้า ไป ซ่อน อยู่ ใต้ เตียง
 
200
 
 
201
เด็ก หญิง น้อย เข้า ไป ดึง มัน ออก มา
 
202
 
 
203
ป้า เอ็ม กระชาก ฝา ที่ พื้น ออก อย่าง อก สั่น ขวัญ หาย
 
204
 
 
205
ปีน บันได ไม้ ลง ไป ใน โพรง เล็ก อัน มืด ทึบ
 
206
 
 
207
โดโรธี จับ โตโต้ ได้ ใน ที่ สุด
 
208
 
 
209
และ วิ่ง ตาม ป้า เธอ ไป
 
210
 
 
211
เมื่อ เธอ มา ได้ ครึ่ง ห้อง ก็ มี เสียง หวีดหวือ
 
212
 
 
213
ส่วน บ้าน ก็ สั่น อย่าง แรง จน เธอ หก คะมำ นั่ง จ้ำเบ้า อยู่ กับ พื้น
 
214
 
 
215
 
 
216
 
 
217
แล้ว สิ่ง ประหลาด ก็ เกิด ขึ้น
 
218
 
 
219
 
 
220
 
 
221
บ้าน หมุน ไป หมุน มา สอง สาม รอบ
 
222
 
 
223
แล้ว ก็ ลอย ขึ้น สู่ อากาศ อย่าง ช้า ๆ
 
224
 
 
225
โดโรธี รู้สึก ราว กับ ว่า เธอ ได้ ขึ้น ไป กับ ลูก บอลลูน
 
226
 
 
227
 
 
228
 
 
229
พายุ เหนือ กับ พายุ ใต้ มา พบ กัน ตรง ที่ บ้าน พอ ดี
 
230
 
 
231
และ ทำ ให้ ตรง นั้น เป็น จุด ศูนย์ กลาง ของ พายุ ไซโคลน
 
232
 
 
233
ตาม ปกติ ตรง กลาง พายุ ไซโคลน อากาศ จะ นิ่ง
 
234
 
 
235
แต่ ความ กดดัน อย่าง หนัก ของ ลม ทุก ด้าน รอบ บ้าน
 
236
 
 
237
ทำ ให้ บ้าน ลอย สูง ขึ้น ๆ
 
238
 
 
239
จน กระทั่ง ขึ้น ไป อยู่ สุด ยอด ของ พายุ ไซโคลน
 
240
 
 
241
และ จาก ตรง นั้น ก็ ถูก หอบ ไป หลาย ไมล์
 
242
 
 
243
ง่าย ดาย ราว กับ หอบ ขน นก
 
244
 
 
245
 
 
246
 
 
247
มืด มาก แล้ว
 
248
 
 
249
ลม ยัง ส่ง เสียง หวีดหวือ น่า กลัว อยู่ รอบ ตัว เธอ
 
250
 
 
251
แต่ โดโรธี เห็น ว่า เธอ สามารถ นั่ง ไป ได้ อย่า งง่าย ดาย นัก
 
252
 
 
253
ครั้ง หนึ่ง หลัง จาก ที่ บ้าน สะดุด อย่าง แรง และ หมุน ไป รอบ ๆ
 
254
 
 
255
สอง สาม ครั้ง ใน ตอน แรก
 
256
 
 
257
เธอ ก็ รู้สึก ว่า ตัว เอง ถูก แกว่ง อย่าง แผ่ว เบา ราว ทารก ใน เปล
 
258
 
 
259
 
 
260
 
 
261
โตโต้ ไม่ ชอบ ใจ เลย
 
262
 
 
263
มัน วิ่ง ไป วิ่ง มา รอบ ห้อง
 
264
 
 
265
ทาง โน้น ที ทาง นี้ ที ส่ง เสียง เห่า ดัง ก้อง
 
266
 
 
267
แต่ โดโรธี นั่ง นิ่ง อยู่ บน พื้น เฝ้า คอย ดู ว่า จะ เกิด อะไร ขึ้น
 
268
 
 
269
 
 
270
 
 
271
ครั้ง หนึ่ง โตโต้ เข้า ไป ใกล้ ฝา ที่ พื้น มาก ไป
 
272
 
 
273
เลย พลัด ตกลง ไป
 
274
 
 
275
ที แรก เด็ก หญิง คิด ว่า เธอ จะ สูญ เสีย มัน ไป เสีย แล้ว
 
276
 
 
277
แต่ ชั่ว ครู่ เธอ ก็ เห็น หู ของ มัน โผล่ ขึ้น มา จาก ช่อง นั้น
 
278
 
 
279
ทั้ง นี้ เพราะ แรง กด อย่าง หนัก ของ อากาศ ทำ ให้ โตโต้ ไม่ ตกลง ไป ข้าง ล่าง
 
280
 
 
281
โดโรธี คลาน ไป ที่ ช่อง นั้น จับ หู โตโต้ ไว้ ได้
 
282
 
 
283
และ ลาก มัน มา ที่ ห้อง อีก
 
284
 
 
285
หลัง จาก นั้น ก็ ปิด ฝา พื้น เพื่อ จะ ได้ ไม่ เกิด อุบัติเหตุ อีก
 
286
 
 
287
 
 
288
 
 
289
ชั่วโมง แล้ว ชั่วโมง เล่า ผ่าน ไป
 
290
 
 
291
โดโรธี ค่อย ๆ
 
292
 
 
293
หาย กลัว
 
294
 
 
295
แต่ เธอ รู้สึก เหงา เหลือ เกิน
 
296
 
 
297
และ ลม ก็ ส่ง เสียง หวีดหวือ ดัง เสีย จน เธอ แทบ จะ หู หนวก
 
298
 
 
299
ที แรก เธอ สงสัย ว่า คง จะ ถูก ฉีก กระชาก ออก เป็น ชิ้น เล็ก ชิ้น น้อย เมื่อ บ้าน เอน ล้ม ลง อีก ครั้ง
 
300
 
 
301
แต่ หลาย ชั่วโมง ผ่าน ไป ก็ ไม่ มี อะไร เกิด ขึ้น เธอ เลย เลิก วิตก และ ตัดสิน ใจ คอย ดู อย่าง สงบ
 
302
 
 
303
และ รอ ว่า อนาคต จะ เป็น อย่างไร
 
304
 
 
305
ใน ที่ สุด เธอ คลาน จาก พื้น ห้อง ที่ โยก ไป มา ขึ้น ไป บน เตียง
 
306
 
 
307
แล้ว ก็ นอน ลง
 
308
 
 
309
โตโต้ ตาม ติด มา นอน ลง ใกล้ ๆ
 
310
 
 
311
เธอ
 
312
 
 
313
 
 
314
 
 
315
ไม่ ช้า โดโรธี ก็ ปิด ตา ลง หลับ ผล็อย ไป อย่าง สนิท ทั้ง ๆ
 
316
 
 
317
ที่ บ้าน โยก ไป มา และ ลม ก็ คราง หวีดหวือ
 
318
 
 
319
 
 
320
 
 
321
 
 
322